Λακάν, Ζακ

(Jacques Lacan, Παρίσι 1901 – 1981). Γάλλος ψυχαναλυτής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 εξελέγη μέλος της Ένωσης Νευρολόγων και της Ένωσης Ψυχιάτρων της Γαλλίας. Το 1932 έλαβε διδακτορικό τίτλο στην ψυχιατρική, με τη διατριβή του σχετικά με τις επιπτώσεις της ψυχωτικής παράνοιας στην προσωπικότητα, εξαιτίας της οποίας εξειδικεύτηκε στη συγκεκριμένη ασθένεια. Το 1940 ξεκίνησε να εργάζεται στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού και σε όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου απείχε από οποιαδήποτε δραστηριότητα. Το 1946 η Ψυχαναλυτική Εταιρεία, της οποίας ήταν μέλος από το 1934, επανέλαβε τη λειτουργία της και ο Λ. ανέλαβε υπεύθυνος των εκπαιδευτικών συνεδριών και των ελέγχων παρακολούθησής τους, διαδραματίζοντας σημαντικό θεωρητικό και λειτουργικό ρόλο στην εταιρεία. Μελετητής και μεταφραστής του Φρόιντ, αναδείχθηκε στον πλέον παραγωγικό και ορθόδοξο εκπρόσωπο της φροϋδικής θεωρίας στην εταιρεία. Το 1953 εγκατέλειψε την Ψυχαναλυτική Εταιρεία για να ενταχθεί στη Γαλλική Ένωση Ψυχανάλυσης. Το χαρακτηριστικό της ευελιξίας που διέκρινε την ένωση αποτέλεσε πόλο έλξης για προσωπικότητες όπως ο Λεβί-Στρος, ο Μερλό-Ποντί και ο Μπενβενίστ. Το 1960 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Λ. Η ηθική της ψυχανάλυσης, στο οποίο προσδιόρισε τις αληθινές ηθικές βάσεις της ψυχανάλυσης και κατασκεύασε μια ηθική για τη σύγχρονη εποχή, η οποία καλύπτει εξίσου την τραγωδία του σύγχρονου ανθρώπου και τη δυστυχία του πολιτισμού. Οι σύντομες συνεδρίες του τον έφεραν σε ρήξη με τα υπόλοιπα μέλη της ένωσης και, με απόφαση της Διεθνούς Ψυχαναλυτικής Ένωσης, του αφαιρέθηκε η διδακτική ιδιότητα. Το 1964 ίδρυσε τη δική του Γαλλική Σχολή Ψυχανάλυσης, η οποία μετονομάστηκε σε Φροϋδική Σχολή του Παρισιού και λειτούργησε έως το 1980.